Orélie Groenen, medeoprichter Dance Court & werkzaam bij Hogeschool Utrecht.
Ik heb vroeger eerst een sportopleiding gedaan. Daarna de allround vooropleiding voor hedendaagse dans, 5 O'Clock Class, van de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam. Ik heb altijd al heel graag gedanst en ook het overdragen van kennis op jongeren trok me enorm. Dat is langzaam uitgegroeid tot wat ik nu doe. Als medeoprichter van Dance Court kon ik al deze passies in één functie verwezenlijken. Ik ben enorm betrokken en begaan met het onderwijs. Maar ik hou ook erg veel van organiseren in dans. Dit komt mooi allemaal samen in mijn dagelijkse leven door mijn werk bij Dance Court. Behalve dat ik dit allemaal doe, heb ik ook nog een baan in loondienst aan de Hogeschool Utrecht. Die combinatie is echt erg fijn. Vooral omdat het nu natuurlijk in deze tijd betekent dat ik dus niet echt helemaal stil hoef te zitten en het zorgt ook voor wat zekerheid.
“Ik ben, als ik aan de toekomst denk, wel enigszins bang. Of bezorgd eerder.”
Omdat ik dan ook deze combi heb, ben ik financieel natuurlijk minder hard geraakt dan andere in de scene en sector die volledig zelfstandige zijn. Wat mij wel echt enorm aan het hart grijpt, persoonlijk dan dus het meeste impact maakt op dit moment, is dat ik nu dus docenten heb die door de maatregelen wel compleet stillagen. Geen werk meer hadden. Niet konden werken überhaupt door de regelgeving. Daar voel ik me dan toch verantwoordelijk voor. Je wil gewoon graag dat het voor hen goed geregeld is. Daar worden we natuurlijk ook weer creatief van in het team. We zoeken online lessen uit, zodra het kan gaan we naar buiten om het zo te doen. Maar toch, de maatregelen hebben zo veel impact dat het wel een deel van de voldoening die ik normaliter uit mijn werk haalde teniet doet.
Je mist het een-op-een contact in persoon. Je ziet de dansers en je docenten niet meer in real life. Ook het groeiproces van iedereen die ik begeleid of waar ik mee samenwerk, zie je nu opeens niet meer zoals hiervoor. Alles gaat via schermen of op afstand. Dat is echt heel anders. Dat vind ik wel lastig. Het betekent voor mij dat een aantal van de meest betekenisvolle onderdelen van mijn werk nu weggevallen zijn. Aan de andere kant merk je nu juist meer dan ooit, hoe belangrijk en bijzonder het is dat je je creatief kunt uiten. Dit brengt ook een stukje bewustwording teweeg. Dat je alles wat je mist ook weer extra gaat waarderen en echt op waarde gaat schatten.
Ik ben, als ik aan de toekomst denk, wel enigszins bang. Of bezorgd eerder. Dat jongeren die hiervoor zo in verbinding stonden met hun lijf en dans, nu door al dat thuiszitten op een studentenkamer waar geen plek is, straks totaal uit verbinding geraakt zijn met hun dansen of het plezier verloren hebben. Daar sta ik toch wel veel bij stil. Aan de andere kant ben ik dan ook erg bewust bezig met “Waar staan we nu? Waar gaan we naartoe?” Die ruimte heb je nu wel. Om je echt bewust te oriënteren op waar je voor staat en mee bezig wil zijn. Dat vind ik dan juist wel weer mooi aan deze tijd, een positief randje is dat tussen alle zware maatregelen en zorgen van nu.
Benieuwd naar wat Dance Court nu precies allemaal doet? Neem dan hier een kijkje: