Ik ben Amber Veltman, 21 jaar oud en dit jaar afgestudeerd aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, aan de bachelor Moderne Theater Dans.
Vorig jaar liep ik een dans en theater stage bij het muziektheatergezelschap Het Houten Huis, gebaseerd in Groningen. Hier acteerde en danste ik in. Door het virus eindigde de tour iets eerder, maar gelukkig hadden we het grootste deel van de tour al gehad.
Als net afgestudeerde danser ben ik nog zoekende naar wat voor werk ik doe en wil doen. Ik weet dat mijn interesses in interdisciplinaire theater zit, maar ook in het fysieke zoals; floorwork, partnering, acrobatiek en contact improvisatie.
Juist om deze reden ging ik op reis met mijn mini camper: Eefje. Ik was van plan om een halfjaar te reizen door europa, voornamelijk naar Spanje en Portugal. Ik wilde veel workshops en audities doen en zien hoe mensen hun leven leven. Doordat ik al 8 jaar heb gestudeerd aan de AHK ( vooropleiding 5 0’ clock class en bachelor MTD) wilde ik mijn visie verbreden en verkennen in andere landen. Ook wilde ik meer de natuur in, weg van de stad en alle drukte. Amsterdam kan me namelijk veel inspiratie geven, maar ook onrust. Soms raak ik overweldigd en overprikkeld door de gehaast heid van de stad. Alleen op reis gaan gaf me het gevoel van opnieuw beginnen, herladen in mijn eigen tijd. Natuurlijk vond ik het erg vervelend toen ik ipv een halfjaar, maar 2 maanden op reis kon. Ik heb in Brussel veel lessen genomen en zou na onze laatste voorstelling in Aarschot door rijden naar Portugal. Toen werd de show afgezegd, en reed ik de volgende dag terug naar Amsterdam. Eerst wilde ik niet accepteren dat ik terug was, en bleef de bus erg ingepakt met al mijn spullen haha. Maar voor nu heb ik er wel meer vrede mee. Wetende dat ik weer op reis ga, alleen nog niet wanneer!
Ik heb ook een nieuw plekje gevonden om te wonen, dichtbij de natuur en dat geeft ook rust.
Wat ik zocht op mijn reis: rust, vertrouwen, meditatie, natuur vond ik eigenlijk ook meer in mijzelf tijdens de ‘lockdown’ ( dit klinkt mega cliche). Tja, je moet toch iets he. Wat ga je dan doen? Buiten dansen en bewegen, lezen en veel schrijven.
Het was vooral verdrietig om niet in het echt te kunnen afstuderen met mijn klasgenoten. Je hebt toch 3/4 jaar lang met elkaar in een klas gezeten, honderden mental breakdowns gehad, en je liefde en leed gedeeld. Het voelt onvoltooid om hen niet te kunnen knuffelen en dit goed af te sluiten. Hoe afstuderen samen zou moeten voelen. Namelijk: met volle kracht ( en angst) vooruit, de wijde wereld in! En nu… tja, met een iets mindere vaart en zekerheid.
Vooralsnog blijf ik positief, en probeer ik net zoals iedereen er het beste van te maken. Door de situatie zijn er ook nieuwe ideeën ontstaan, zoals een locatievoorstelling maken met de bus. Met Alessio Reedijk ga ik een onderzoek doen voor een duet, in en met de bus. Als ik niet op reis kan gaan in het buitenland, waarom zou ik dan niet reizen in mijn eigen bus, in eigen land?
Voor de toekomst is en was het natuurlijk al spannend. Dat is het nu nog steeds. Ik ga ook een halfjaar filosofie studeren, en hiernaast freelancen. Ik denk dat filosofie mij veel nieuwe artistieke inzichten gaat geven op het gebied van eigen werk creëren.
En ja je weet wat ze zeggen, ach Am, je bent jong, er is genoeg tijd om te onderzoeken en leren wat je wilt. Dat is ook zo, toch voelt het soms dat ik iets gehaald moet hebben nu ik afgestudeerd ben. Er gebeurd het tegendeel, namelijk niet zo veel. Maar we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, en dat geeft ook weer vertrouwen. In ieder geval zie ik het virus niet als een reden om te stoppen met mijn kunst en dans. Eerst nog maar even uitvogelen hoe het werkt allemaal! Met volle kracht vooruit!
